Weer meer paniekberichtgeving van de media. Meer mondmaskers. Evenveel handgel. Evenveel social distancing. Het lijkt wel maart en april all over again. Jammer genoeg met reden.
Al zijn die maatregelen nooit echt weggeweest en is er toch een groot verschil. Dat verschil tegenover toen is niet alleen dat de altijd zo langverwachte zomerperiode is aangebroken, maar vooral de mentaliteit van de modale Belg. Een nationale moeheid heeft de plaats van moed en de gezamenlijke ‘we’re all in this together’-vibe ingenomen. Wat zeker te begrijpen valt. Niemand staat te juichen om een tweede lockdown. Niemand wil overspoeld worden door een tweede golf van corona.
Waar eerder dat logisch verstand primeerde, lijkt vooral egoïsme nu overeind te blijven. Want oh dear lord, we gaan toch niet wéér al onze privileges moeten opgeven? Liever toch nog snel gaan dansen in Mallorca —red light district — dan gewoon een hele zomer braaf thuisblijven, want “dan hebben we dat toch maar weeral gehad, hé!”. You only live once, right?
Right. En net daarom is het zo belangrijk om jezelf wél aan de maatregelen te houden, zodat je ooit hopelijk weer echt zorgeloos op vakantie kan gaan. En zodat een levensbedreigend virus jou of iemand anders niet te pakken krijgt. You only live once, inderdaad, en dat weet corona ook. Het virus slaat in het buitenland even genadeloos toe als in België en aarzelt zeker niet om mee de grens over te reizen, zowel heen als terug. Op reis gaan is niét de enige factor in de (potentiële?) nieuwe golf, absoluut niet. Het is slechts een druppel op een gloeiende plaat.
Kunnen we anders in plaats van aan onszelf gewoon aan de medemens en aan de risicogroep denken? Laten we onszelf in plaats van door een tweede golf van corona, door een tweede golf van liefde overspoelen. Liefde voor de vrijheden die we tegenover de eerste lockdown opnieuw hebben verworven. Liefde voor de mensen die je hebt gemist. Liefde voor de mensen die je wilt beschermen. Liefde voor de mensen die je graag gezond wilt houden. Liefde voor jouw bompa die alleen in een rusthuis zit en veel liever omringd wil worden door zijn familie, dan door foto’s ervan. Liefde voor de (lokale) horeca-uitbater die graag zijn zaak wil meenemen naar 2021. Liefde voor zij die dag in dag uit sinds maart in de vuurlinie staan en elke dag opnieuw risico’s nemen om onze algemene gezondheid te beschermen.
Laten we die liefde de roekeloosheid en de nonchalance doen overstijgen. Aan die liefde en verantwoordelijkheid houdt iedereen in jouw omgeving op lange termijn meer over. Aan die liefde hebben de mensen die — ook — jij helden noemt binnenkort veel meer dan aan een nieuw rondje applaus om 20u.
